Verbum

лікава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; заг. лікуй; незак.

Кніжн. Праяўляць вышэйшую ступень радасці з выпадку якой‑н. выдатнай падзеі. Наўкол — агністыя сцягі; Лікуе шчасны край. Журба. Зямля наша сёння лікуе, у кожнага — радасны дзень. Машара.

лі́кавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ліку ​¹ (у 1 знач.). Лікавая велічыня. Лікавая паслядоўнасць.

2. Выражаны лікам. Лікавыя даныя. Лікавы маштаб.

лікапо́дый, ‑ю, м.

Спелыя сухія споры дзеразы. // Жоўты парашок са спораў (выкарыстоўваецца ў медыцыне і тэхніцы).

[Ад грэч. lycopodium.]

лікбе́з, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Ліквідацыя непісьменнасці.

2. ‑а. Школа для навучання грамаце непісьменных дарослых; лікпункт.

ліквідава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ліквідаваць.

ліквідава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад ліквідаваць.

ліквідава́цца, ‑дуецца; зак. і незак.

1. Спыніць (спыняць) сваю дзейнасць. Установа ліквідуецца. Прадпрыемства ліквідавалася.

2. толькі незак. Зал. да ліквідаваць.

ліквідава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак. і незак., каго-што.

Правесці (праводзіць) ліквідацыю. [Бохан:] — Абвяшчаю вам загад штаба: атрад ваш мы ліквідуем, распускаем. Лынькоў. Сёння з раніцы я пачаў перадаваць тэлеграмы, спадзеючыся хутка ліквідаваць загрузку. Шынклер. Ганне Сяргееўне і раней у падполлі прыходзілася сустракацца з такімі выпадкамі, калі трэба было ліквідаваць правакатараў. Няхай.

ліквіда́тар, ‑а, м.

1. Той, хто займаецца ліквідацыяй чаго‑н.

2. Прыхільнік ліквідатарства.

ліквіда́тарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ліквідатарства, ліквідатара, уласцівы ім. Ліквідатарская пазіцыя.