Verbum

лі́на, ‑ы, ж.

Тоўстая вельмі моцная вяроўка, канат з валокнаў ці дроту. Стальная ліна. Пяньковая ліна.

лінава́льны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для лінеення. Лінавальная машына.

лінаты́п, ‑а, м.

Друкарская наборная машына, якая адлівае набор цэлымі радкамі. З сярэдзіны будынка прабіваўся рытмічны стук лінатыпаў і прыглушаны гул ратацый. Хадкевіч.

[Ад лац. linea — лінія і грэч. typos — адбітак.]

лінатыпі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Наборшчык, які працуе на лінатыпе.

лінатыпі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да лінатыпіст.

лінаты́пны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лінатыпа. Лінатыпны цэх. // Зроблены лінатыпам. Лінатыпны набор.

лінгафо́нны, ‑ая, ‑ае.

Абсталяваны спецыяльнай апаратурай для самастойнай работы па вывучэнню няроднай мовы. Забеспячэнне кабінета лінгафоннай апаратурай.

[Лац. lingua мова і фон.]

лінгвагеагра́фія, ‑і, ж.

Раздзел дыялекталогіі, які вывучае тэрытарыяльнае распаўсюджанне тых элементаў мовы, якімі дыялекты гэтай мовы адрозніваюцца адзін ад другога; лінгвістычная геаграфія.

лінгвастылі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Раздзел мовазнаўства, што вывучае стылі мовы.

лінгві́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Спецыяліст у галіне лінгвістыкі; мовавед.