Verbum

аргументава́ны, ‑ая, ‑ае.

Які атрымаў дастатковую аргументацыю. Аргументаваная думка.

аргументава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да аргументаваць.

аргументава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., што.

Прывесці (прыводзіць) доказы, аргументы (у 1 знач.). Ходас ніколі не ўмеў так ясна аргументаваць свае думкі, як гэта рабіў Косця. Шамякін.

аргумента́цыя, ‑і, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. аргументаваць.

2. Сукупнасць аргументаў. Дастатковая аргументацыя. Лагічная аргументацыя.

а́ргус, ‑а, м.

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі — стовокі вартаўнік, якога багіня Гера паставіла вартаваць Іо, дачку аргонскага цара.

2. перан. Кніжн. уст. Пільны ахоўнік, вартавы. // Сімвал пільнасці.

3. Лясная птушка сямейства фазанавых.