Verbum

сіфілі́ды, ‑аў; адз. няма.

Сіфілітычны сын на слізістай абалонцы, скуры.

сі́філіс, ‑у, м.

Заразная венерычная хвароба.

[Ад імя Syphilus — дзейнай асобы лацінскай сярэдневяковай паэмы.]

сіфілі́тык, ‑а, м.

Разм. Чалавек, хворы на сіфіліс.

сіфіліты́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм. Жан. да сіфілітык.

сіфіліты́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да сіфілісу, уласцівы сіфілісу. Сіфілітычны сын.

2. Які хварэе на сіфіліс. Сіфілітычны хворы.

сіфо́н, ‑а, м.

1. Выгнутая трубка (труба) з каленамі рознай даўжыні, якая служыць для пералівання вадкасці з адной пасудзіны ў другую з больш нізкім узроўнем. Сіфоны для разліўкі расплаўленага металу. Сіфоны для паліўкі зямлі.

2. Пасудзіна для сельтэрскай вады і іншых шыпучых напіткаў, якія выліваюцца праз трубку пад ціскам вуглекіслаты. [Тамара:] — Зайдзі да мяне, Антон. Я напаю цябе вадой. Толькі што прынеслі сіфон. І сіроп ёсць. Шамякін.

3. Спец. Прыстасаванне для павелічэння цягі ў топцы паравоза ў час стаянкі.

[Ад грэч. siphon — трубка, помпа.]

сіфо́навы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і сіфонны.

сіфо́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сіфона; з’яўляецца сіфонам. Сіфонная трубка. // Заснаваны на прынцыпе сіфона (у 1 знач.). Сіфонны спосаб разліўкі металу.

сія́мец,

гл. сіямцы.

сія́мка,

гл. сіямцы.