Verbum

сінга́льскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сінгалаў, сінгальцаў, які належыць, уласцівы ім. Сінгальская мова.

сінга́льцы, ‑аў; адз. сінгалец, ‑льца, м.; сінгалка, ‑і, ДМ ‑лцы; мн. сінгалкі, ‑лак; ж.

Нацыя, якая складае асноўную частку насельніцтва Рэспублікі Шры-Ланка.

сінгармані́зм, ‑у, м.

У мовазнаўстве — прыпадабненне галосных гукаў у слове да каранёвага галоснага, уласцівае цюркскім і некаторым іншым мовам.

[Ад грэч. syn — разам і harmonia — сугучча.]

сінгармані́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сінгарманізму.

сіндактылі́я, ‑і, ж.

Спец. Поўнае або частковае зрашчэнне пальцаў, якое ў чалавека разглядаецца як загана развіцця.

[Грэч. syn — разам і dāktylos — палец.]

сіндро́м, ‑у, м.

Спец. Комплекс сімптомаў, характэрных для якога‑н. захворвання.

[Ад грэч. syndromē.]

сі́ндык, ‑а, м.

1. Абаронца, адвакат у судзе ў Старажытнай Грэцыі.

2. Прадстаўнік якой‑н. установы, абшчыны ці карпарацыі ў некаторых капіталістычных краінах, упаўнаважаны на вядзенне спраў.

[Грэч. syndikos.]

сіндыкава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. сіндыкаваць.

сіндыкава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад сіндыкаваць.

сіндыкава́цца, ‑куецца; незак.

Зал. да сіндыкаваць.