Verbum

дэфілі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.

1. Урачыста ісці, праходзіць (на парадах, дэманстрацыях і пад.).

2. Хадзіць туды-сюды, прагульвацца. Каб не людзі з вінтоўкамі, якія дэфіліравалі па вуліцах і талакой стаялі ў кожным двары, можна было б падумаць, што вёска жыве звычайным, неваенным жыццём. Навуменка.

[Ад фр. défiler — праходзіць чарадой.]

дэфініты́ў, ‑тыву, м.

Кніжн. Форма бухгалтарскага ўліку, заснаванага на картатэцы; кантрольная бухгалтэрыя.

[Ад лац. definitivus — вызначальны, дакладны.]

дэфініты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Канчаткова ўстаноўлены; вызначаны.

[Лац. definitivus.]

дэфіні́цыя, ‑і, ж.

Кніжн. Дакладнае лагічнае азначэнне паняцця, якое ўключае найбольш істотныя яго адзнакі.

[Лац. definitio.]

дэфі́с, ‑а, м.

Кароткая рыска, якая служыць для злучэння двух слоў (рабоча-сялянскі), з’яўляецца знакам пераносу або скарачэння слова (б-ка).

[Ад лац. divisio — раздзел.]

дэфіцы́т, ‑у, М ‑цыце, м.

1. Перавышэнне расходаў над даходамі. Бюджэтны дэфіцыт.

2. Недахоп чаго‑н., нястача ў чым‑н. Дэфіцыт тавараў. Дэфіцыт у паліве. □ Да хлопца пацягнуліся з капшукамі партызаны. Папера была яшчэ большым дэфіцытам, чым тытунь. Шахавец.

[Ад лац. deficit — нестае.]

дэфіцы́тнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць дэфіцытнага.

дэфіцы́тны, ‑ая, ‑ае.

1. З дэфіцытам (у 1 знач.); нявыгадны. Дэфіцытнае прадпрыемства.

2. Які не задавальняе допыту, недастатковы па колькасці. Дэфіцытны матэрыял. Дэфіцытныя тавары.

дэфля́цыя, ‑і, ж.

1. Змяншэнне колькасці папяровых грошай і банкнотаў, якія знаходзяцца ў абароце, з мэтай павысіць іх пакупную здольнасць.

2. Выдзіманне і шліфаванне горных парод мінеральнымі часцінкамі з дапамогай ветру.

[Ад лац. deflare — здзімаць.]