Verbum

архео́граф, ‑а, м.

Вучоны, спецыяліст па археаграфіі.

архео́лаг, ‑а, м.

Вучоны, спецыяліст па археалогіі.

археты́п, ‑а, м.

1. Самы старажытны рукапіс твора, які служыць першакрыніцай для наступных копій. // Першы адбітак друкаванага выдання.

2. Спец. Старажытнейшая, першапачатковая форма слова.

[Грэч. archétypon — першавобраз, арыгінал, першаўзор.]

архі...,

1. Прыстаўка са значэннем вышэйшай і найвышэйшай ступені прыкметы, якая названа ў другой частцы слова, напрыклад: архіасцярожны, архінебяспечны, архіхутка, архіправільна, архіапартуністычны, архімодны.

2. Першая частка складаных слоў, якая абазначае старшынствы праваслаўных і каталіцкіх царкоўных званняў: архіепіскап, архімандрыт, архірэй.

[Грэч. archi.]

архібі́скуп, ‑а, м.

Тое, што і архіепіскап.

архібі́скупскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да архібіскупа.

архівазна́ўства, ‑а, н.

Навуковая дысцыпліна, якая вывучае і распрацоўвае тэорыю, методыку, гісторыю і арганізацыю архіўнай справы.

архіва́рыус, ‑а, м.

Супрацоўнік архіва, хавальнік фондаў.

архівасхо́вішча, ‑а, н.

Памяшканне, дзе захоўваецца архіўны матэрыял.

архіві́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Спецыяліст па архіўнай справе.