Verbum

цэмент, ✂, м.

1. Мінеральнае парашкападобнае рэчыва, здольнае ўтвараць з вадой масу, якая хутка зацвердзявае; служыць для вырабу бетону і будаўнічых раствораў.

   • Ц. баіцца вільгаці.

2. Касцяная тканка, якая пакрывае корань і шыйку зуба.

3. Матэрыял, які ўжыв. для пламбавання зубоў.

|| прым. цэментны, ✂ і цэментавы, ✂.

цэментавальны, ✂.

Які служыць, прызначаны для цэментавання.

• Ц. агрэгат.

цэментаваць, ✂; зак. і незак.

1. Падвергнуць (падвяргаць) цэментацыі (у 1 і 3 знач.).

2. Заліць (заліваць) цэментам.

3. перан. Згуртаваць (гуртаваць), з’яднаць (яднаць) (высок.).

   • Ц. рады аднадумцаў.

|| зак. зацэментаваць, ✂ і сцэментаваць, ✂.

|| наз. цэментаванне, ✂.

цэментацыя, ✂, ж. (спец.).

1. Спосаб умацавання грунтоў, бетонных кладак і пад. шляхам увядзення ў іх пад ціскам вадкага цэментнага раствору.

2. Працэс дабывання з раствораў золата, серабра, медзі іх выцясненнем (як больш электрададатных) менш высакароднымі металамі (менш электрададатнымі).

3. Насычэнне паверхні малавугляроднай сталі вугляродам пры высокай тэмпературы з мэтай стварэння цвёрдага паверхневага слоя.

4. Геалагічны працэс счаплення састаўных частак горнай пароды растворанымі мінеральнымі рэчывамі.

|| прым. цэментацыйны, ✂.