Verbum

тыл, ✂, м.

1. Задняя частка, старана чаго-н.; частка, старана, процілеглая пярэдняй.

   • Зайсці з тылу.

2. Тэрыторыя, размешчаная ззаду лініі фронту.

   • Ударыць у т. праціўніку.

3. звычайна мн. Сукупнасць часцей, падраздзяленняў і ўстаноў, якія ствараюцца для матэрыяльнага, тэхнічнага і медыцынскага забеспячэння войск.

4. перан. У час вайны: уся краіна ў процілегласць фронту.

   • Працаўнікі тылу.

|| прым. тылавы, ✂.

тылавік, ✂, м. (разм.).

Той, хто служыць у тыле (у 3 знач.).

тыльны, ✂.

Які знаходзіцца ззаду каго-, чаго-н., з’яўляецца задняй стараной чаго-н.

• Т. бок далоні.