Verbum

трое, ✂; ліч., зб.

1. З назоўнікамі мужчынскага і агульнага роду, што абазначаюць асоб, з разам узятымі асабовымі назоўнікамі мужчынскага і жаночага роду, з назоўнікамі л., якія абазначаюць жывых істот абодвух полаў, з ас. займ. мн. л. і без залежнага слова: колькасць тры.

   • Т. сыноў.
   • Т. сірот.
   • Нас там працуе т.: два мужчыны і жанчына.
   • Т. свіней.
   • Іх было т.
   • Гэту работу ўжо траім прапаноўвалі.

2. З назоўнікамі, якія абазначаюць маладых істот: колькасць тры.

   • Т. дзяцей.
   • Т. цялят.

3. звычайна Н і В. З множналікавымі назоўнікамі: тры прадметы.

   • Т. саней.
   • Т. штаноў.
   • Т. сутак.

4. звычайна Н і В. З некаторымі назоўнікамі, якія абазначаюць прадметы, што існуюць або носяцца ў пары: тры пары або адзін паверх другога.

   • Т. чаравікаў.
   • Т. панчох.

троечнік, ✂, м. (разм.).

Вучань, студэнт, які пастаянна атрымлівае тройкі за вучобу.

|| ж. троечніца, ✂.

тройка, ✂, ж.

1. Лічба 3.

2. Адзнака паспяховасці вучняў, студэнтаў: пасрэдна (разм.).

   • Атрымаць тройку па матэматыцы.

3. Трое коней, запрэжаных поруч у адзін экіпаж.

   • Катацца на тройцы.

4. Назва чаго-н., што складаецца з трох адзінак, напр. ігральная карта з трыма ачкамі, група з трох самалётаў, камісія з трох чалавек, мужчынскі касцюм, у які ўваходзіць пінжак, штаны, камізэлька.

5. Назва чаго-н., абазначанага лічбай 3 (трамвай, аўтобус, тралейбус і пад.; разм.).

|| прым. троечны, ✂.

тройні, ✂.

Вілы з трыма зубамі.

тройца, ✂, ж.

1. (Т вялікае). У хрысціянскай рэлігіі: трыадзінае бажаство, у якім спалучаюцца тры асобы: Бог-бацька, Бог-сын і Бог-дух святы.

2. (Т вялікае). Свята хрысціянскай царквы, якое адзначаецца на пяцідзесяты дзень пасля Вялікадня; Сёмуха.

3. Пра трох асоб, звязаных паміж сабой сяброўскімі адносінамі (разм., часта іран.).

   • Неразлучная т.

тройчы, прысл.

1. Тры разы.

   • Ён т. быў у Мінску.

2. Утрайне, у тры разы больш.

   • Быць т. шчодраму плёну.

тромб​¹, ✂, м. (спец.).

1. Згустак крыві, які ўтвараецца ў крывяносным сасудзе ці ў поласці сэрца.

2. Увогуле згустак рэчыва, які закупорвае сасуд, праток.

   • Лімфатычны т.

|| прым. трамбатычны, ✂.

тромб​², ✂, м.

Смерч над сушай з моцным ветрам, ападкамі і навальніцай.

тромбафлебіт, ✂, м.

Запаленне сценкі вены, якое вядзе да ўтварэння тромба​¹.

трон, ✂, м.

Багата аздобленае крэсла на спецыяльным узвышэнні — месца манарха ў час прыёмаў і іншых урачыстых цырымоній; ужыв. таксама як сімвал манархічнай улады.

|| прым. тронны, ✂.

• Тронная зала.