Verbum

вілачнік, ✂, м.

1. Куток каля печы, дзе стаяць вілкі, качарга і іншыя кухонныя прылады; качарэжнік.

2. Дзяржанне, ручка вілак, якімі дастаюць гаршкі з печы.

вілка, ✂, ж.

1. Назва розных дэталей, прыстасаванняў з раздвоеным канцом.

   • Штэпсельная в.

2. Такое становішча пры стральбе, калі адзін снарад падае бліжэй, а другі далей ад цэлі (спец.).

   • Узяць батарэю ў вілку.

|| прым. вілачны, ✂.

вілкі, ✂.

1. Доўгая драўляная ручка з двума металічнымі паўкруглымі рагамі на канцы; пры дапамозе гэтай прылады ставяць у печ і вымаюць з печы гаршкі, чыгункі.

2. Тое, што і вілы.

|| прым. вілачны, ✂.

вілы, ✂.

Сельскагаспадарчая прылада ў выглядзе некалькіх доўгіх зубоў на доўгім дзяржанні.

• Віламі па вадзе пісана (пра што-н. мала магчымае).

|| прым. вілавы, ✂.

вільгатнець, ✂; незак.

Рабіць вільготным.

• Паветра пад вечар вільгатнее.

|| зак. звільгатнець, ✂ і павільгатнець, ✂.

вільгаць, ✂, ж.

Сырасць, вада, якая змяшчаецца ў чым-н.

• Паветра насычана вільгаццю.

вільготнасць, ✂, ж.

Наяўнасць вільгаці.

• В. глебы, паветра.

|| прым. вільготнасны, ✂.

• В. рэжым.

вільготны, ✂.

Насычаны вільгаццю, мокры, сыры.

• Вільготная зямля.

вільчык, ✂, м.

Верхні стык двух бакоў страхі; канёк.

|| прым. вільчыкавы, ✂.

віляць, ✂; незак.

1. чым. Хістаць, паварочваць з боку ў бок.

   • В. хвастом.

2. Рухацца па звілістай лініі або рабіць крутыя павароты.

   • Дарога віляла паміж скал.

3. перан. Вагацца ў разважаннях, ухіляцца ад прамога адказу (разм.).

   • Трэба гаварыць праўду, а не в.

|| аднакр. вільнуць, ✂.

|| наз. вілянне, ✂.