Verbum

хадовы, ✂.

Дзелавы, гаспадарлівы; пранырлівы.

• Х. чалавек.

хадок, ✂, м.

1. Той, хто ходзіць пехатой.

   • У каго сілы хапае, той і х. добры.

2. Выбраная асоба, якая пасылаецца куды-н. з хадайніцтвам, даручэннем (уст.).

   • Сялянскія хадакі.

◊

• Не хадок хто куды (разм.) — пра таго, хто больш не пойдзе, не хоча хадзіць.

• Я туды больш не х.

хадулі, ✂, ж.

1. Шасты з высока прыбітымі прыступкамі, стаўшы на якія можна хадзіць вялікімі крокамі.

   • Хадзіць на хадулях.

2. перан. Пра што-н. напышлівае, высакамернае, ненатуральнае.

3. перан. Доўгія ногі (разм.).

|| прым. хадульны, ✂.

хадульны, ✂.

1. гл. хадулі.

2. Збіты, пазбаўлены арыгінальнасці.

   • Х. выраз.

|| наз. хадульнасць, ✂.

хадун, ✂, м.

1. Дэталь машыны, механізма, якая знаходзіцца ў пастаянным руху.

2. Прыстасаванне ў выглядзе рамы на колцах, пры дапамозе якога дзяцей вучаць хадзіць (разм.).

хадункі, ✂, м.

Тое, што хадун (у 2 знач.).