Verbum

лю́ты², -ая, -ае.

1. Злы, бязлітасны.

Л. вораг.

Л. звер.

2. перан. Вельмі моцны ў сваім праяўленні, невыказна цяжкі.

Лютая злосць.

Лютыя маразы.

|| наз. лю́тасць, -і, ж. (да 1 знач.).

лютэра́нін, -а, мн. -ра́не, -ра́н, м.

Той, хто вызнае лютэранства.

|| ж. лютэра́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

лютэра́нства, -а, н.

Пратэстанцкае веравызнанне, якое ўзнікла на аснове вучэння Лютэра.

|| прым. лютэра́нскі, -ая, -ае.

люфа́, -ы́, ж.

1. Паўднёвая расліна сямейства гарбузовых.

2. Губка з высушанага валакністага плода гэтай расліны.

|| прым. лю́фавы, -ая, -ае і люфо́вы, -ая, -ае.

Люфовая мачалка.

лю́цік, -а і (зб.) -у, мн. -і, -аў, м.

Травяністая расліна з ядавітым сокам і жоўтымі кветкамі.

|| прым. лю́цікавы, -ая, -ае.

Сямейства люцікавых (наз.).

люцэ́рна, -ы, ж.

Кармавая травяністая расліна сямейства бабовых.

|| прым. люцэ́рнавы, -ая, -ае.

люцэ́рнішча, -а, н.

Поле, дзе расла люцэрна.

лю́эс, -у, м. (спец.).

Тое, што і сіфіліс.

|| прым. лю́эсны, -ая, -ае.

ля¹, прыназ. з Р.

Тое, што і каля (у 1 і 2 знач.).

Л. дарогі стаяў збуцвелы крыж.

ля², нескл., н.

Шосты гук музычнай гамы, а таксама нота, што абазначае гэты гук.