Verbum

рага́лік, -а, мн. -і, -аў, м.

Маленькая булачка ў выглядзе рога¹.

рагано́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м. (разм.).

Муж, якому здраджвае жонка.

рагата́ць, -гачу́, -го́чаш, -го́ча; -гачы́; незак.

Гучна смяяцца.

Р. да ўпаду.

Р. да слёз.

|| наз. рагата́нне, -я, н.

рага́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Перашкода на шляху пранікнення куды-н. у выглядзе некалькіх накрыж збітых калоў, прымацаваных да доўгага бруса.

2. перан. звычайна мн. Перашкода, замінка.

Бюракратычныя рагаткі.

3. Невялікая драўляная развіліна з прывязанай да абодвух яе канцоў гумкай для кідання чаго-н.

Страляць з рагаткі.

|| прым. рага́тачны, -ая, -ае (да 1 знач.).

рагато́к, -тку́, м. (разм.).

Кароткі, стрыманы рогат, смех.

Пачуўся вясёлы, бесклапотны р.

рагату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Той, хто любіць смяяцца, рагатаць.

|| ж. рагату́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х; ласк. рагату́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак.

рага́ты, -ая, -ае.

1. Які мае рогі.

Буйная рагатая жывёла.

2. Які мае форму рога¹.

Р. месяц.

3. Пра мужа, якому здраджвае жонка; ашуканы жонкаю (разм.).

рага́ціна, -ы, мн. -ы, -цін, ж.

Паляўнічая зброя ў выглядзе вострага з абодвух бакоў нажа на доўгім дрэўку.

Хадзіць з рагацінай на мядзведзя.

рага́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Самец аленя, лася і некаторых іншых рагатых жывёл.

2. Вывернуты корань дрэва (разм.).

3. Драўляная саха (уст.).

раго́жа, -ы, ж.

Грубая тканіна, плеценая звычайна з лубяных палосак (для накрывання, упакоўкі чаго-н.).

Пакласці каля дзвярэй кусок рагожы.

|| памянш. раго́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак.

|| прым. раго́жны, -ая, -ае.

Рагожная тканіна.