Verbum

ра́бчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Невялікая лясная птушка сямейства цецеруковых са стракатым апярэннем.

|| прым. ра́бчыкавы, -ая, -ае.

рабы́, -а́я, -о́е.

1. Не адной масці, не аднаго колеру, з плямамі; пярэсты.

Рабая карова.

Рабая тканіна.

2. 3 рабаціннем.

Р. твар.

3.З рабізной, дробным хваляваннем на паверхні вады.

◊

Абое рабое (разм.) — пра людзей, падобных у чым-н. адзін да аднаго (звычайна па якіх-н. адмоўных якасцях).

раве́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек аднолькавага ўзросту з кім-н.

Мы з ім равеснікі.

|| ж. раве́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

раво́к, раўка́, мн. раўкі́, раўко́ў, м.

1. гл. роў¹.

2. Падоўжанае паглыбленне ў чым-н., канаўка.

|| прым. раво́чны, -ая, -ае.

ра́га, -і, ДМ ра́зе, мн. -і, ра́г, ж.

Струменьчык, след чаго-н. вадкага на якой-н. паверхні.

Рагі поту на твары.

Рагі на вокнах.

рагаве́нь, рагаўня́, мн. рагаўні́; рагаўнёў, м. (уст.).

Табакерка, зробленая з рога.

рагаві́к¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Палічка трохвугольнай формы ў куце хаты.

|| памянш. рагавічо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

рагаві́к², -у́, м.

Шчыльная зярністая горная парода бурага або шэрага колеру, якая ўтвараецца ад уздзеяння магмы на пароду.

рагаві́ца, -ы, мн. -ы, -ві́ц, ж.

Празрыстая вонкавая абалонка вока.

Перасадка рагавіцы.

рагавы́ гл. рог¹.