Verbum

раздзялі́ць, -дзялю́, -дзе́ліш, -дзе́ліць; -дзе́лены; зак., каго-што.

1. гл. дзяліць.

2. Далучыцца да каго-н., выказаць сваё адзінадушша з кім-н.

Р. сваю радасць з сябрамі.

|| незак. раздзяля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. раздзяле́нне, -я, н. (да 1 знач.).

раздзяля́льны, -ая, -ае.

1. Які дзеліць што-н., абазначае раздзел, раздзяленне.

Раздзяляльная рыса.

2. У граматыцы і логіцы: які выражае або абазначае выбар паміж дзвюма або больш думкамі, магчымасцямі (спец.).

Раздзяляльныя адносіны.

раздзяўба́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

Тое, што і раздзяўбці.

|| незак. раздзёўбваць, -аю, -аеш, -ае.

раздзяўбці́, -дзяўбу́, -дзяўбе́ш, -дзяўбе́; -дзяўбём, -дзеўбяце́, -дзяўбу́ць; -дзёўб, -дзяўбла́, -ло́; -дзяўбі́, -дзёўбаны; зак., што.

1. Дзеўбучы, з’есці, расцягнуць.

Куры раздзяўблі кашу.

2. Дзеўбучы, пашкодзіць, разбіць на часткі.

|| незак. раздзёўбваць, -аю, -аеш, -ае.

раздне́ць, -е́е; безас., зак.

Пра наступленне дзённага святла.

Ужо разднела.

раздо́брыцца, -руся, -рышся, -рыцца; зак. (разм.).

Праявіць дабрату, шчодрасць.

|| незак. раздо́брывацца, -аюся, -аешся, -аецца.

раздо́брыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак., каго.

Схіліць каго-н. да дабраты, шчодрасці, добрых учынкаў.

|| незак. раздо́брываць, -аю, -аеш, -ае.

раздо́й гл. раздаіць.

раздо́йванне гл. раздаіць.

раздо́йвацца гл. раздаіцца.