Verbum

хруста́ль, -ю́, м.

1. Шкло высокай якасці з асобым бляскам, здольнае моцна праламляць святло.

Ваза з хрусталю.

2. зб. Вырабы з такога шкла.

Знізіць цэны на х.

○

Горны хрусталь — празрысты бясколерны мінерал, разнавіднасць кварцу, які выкарыстоўваецца для аптычных і ювелірных вырабаў.

|| прым. хруста́льны, -ая, -ае.

Х. бакал.

Хрустальная ваза.

хруста́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Работнік хрустальнай вытворчасці.

|| ж. хруста́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

хру́стаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Утвараць гукі, падобныя на хруст.

Х. пальцамі.

|| аднакр. хру́снуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. хру́станне, -я, н.

хру́сткі, -ая, -ае.

Які хрусціць.

Х. снег.

|| наз. хру́сткасць, -і, ж.

хрусце́ць, хрушчу́, хрусці́ш, хрусці́ць; хрусці́м, хрусціце́, хрусця́ць; хрусце́ў, -це́ла; хрусці́; незак.

Тое, што і хрустаць.

Снег хрусціць пад нагамі.

|| аднакр. хру́снуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. хрусце́нне, -я, н.

хрушч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Жук сямейства пласцініставусых; майскі жук.

хрушчы́, -о́ў, адз. хрушч, -а́, м.

Сухое рассыпчатае пячэнне з тонкіх палосак цеста, якія пякуць у масле ці алеі.

Х. пасыпаюць цукровай пудрай.

хрыбе́т, -бта́, М -бце́, мн. -бты́, -бто́ў, м.

1. Пазваночнік чалавека або жывёлы.

2. Спіна (разм.).

3. перан. Верхні край чаго-н.

Х. хвалі.

4. Рад гор, якія працягнуліся ў адным напрамку; горны ланцуг.

Горны х.

|| прым. хрыбто́вы, -ая, -ае і хрыбе́тны, -ая, -ае.

хрыбе́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Пазваночнік.

хрызалі́т, -у, М -лі́це, м.

Празрысты каштоўны камень залаціста-зялёнага колеру.

|| прым. хрызалі́тавы, -ая, -ае.