Verbum

ігу́мен, -а, мн. -ы, -аў, м.

Настаяцель мужчынскага праваслаўнага манастыра.

|| прым. ігу́менскі, -ая, -ае.

ігу́мення, -і, мн. -і, -яў, ж.

Настаяцельніца праваслаўнага жаночага манастыра.

і́дал, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Статуя бажаства, якому пакланяюцца.

2. перан. Пра таго, каго горача любяць, хто з’яўляецца прадметам нізкапаклонства.

3. Нягоднік (разм., лаянк.).

Гэты і. высадзіў шыбу.

|| прым. і́дальскі, -ая, -ае.

ідалапакло́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто пакланяецца ідалам (у 1 знач.).

ідалапакло́нства, -а, н.

Пакланенне ідалам як рэлігійны культ.

|| прым. ідалапакло́нніцкі, -ая, -ае.

ідыёма, -ы, мн. -ы, -ём, ж.

Выраз, сэнс якога не паддаецца даслоўнаму перакладу на іншую мову з-за неадпаведнасці яго значэння значэнням асобных састаўных элементаў, напр.: лынды біць (гультаяваць), даць лататы (уцячы).

|| прым. ідыяматы́чны, -ая, -ае.

ідыёт, -а, М -ёце, мн. -ы, -аў, м.

1. Разумова адсталы, недаразвіты ад нараджэння чалавек.

2. Дурань, тупіца (разм., лаянк.).

|| ж. ідыётка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

ідыёцкі, -ая, -ае.

1. Уласцівы ідыёту (у 1 знач.).

І. выраз твару.

2. Дурны, бязглузды (разм.).

Трапіць у ідыёцкае становішча.

ідыёцтва, -а, н. (разм.).

Неразумнасць, бязглуздасць; ідыёцкі ўчынак.

іды́лія, -і, ж.

1. Невялікі літаратурны твор, у якім ідэалізавана паказваецца вясковы побыт на ўлонні прыроды.

2. перан. Спакойнае, нічым не засмучанае, шчаслівае існаванне (іран.).

|| прым. ідылі́чны, -ая, -ае.