Verbum

абдзіра́ла, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -е, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -ра́л (разм.).

Той (тая), хто вымагае непамерную цану, плату; хабарнік, махляр.

абдзіра́лаўка, -і, ДМ -лаўцы, ж. (разм.).

Вымаганне непамерна высокай платы (за паслугі, тавар і пад.).

абдзіра́цца гл. абадрацца.

абдзіра́ць гл. абадраць, абдзерці.

абдзі́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. гл. абадраць.

2. мн. Ільняное ці канаплянае валакно з-пад грэбеня, кудзеля з такога валакна; зрэб’е.

|| прым. абдзі́рачны, -ая, -ае (спец.).

А. станок.

абдзьму́хаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што.

Дзьмухаючы, ачысціць ад чаго-н. (пылу, пяску і пад.).

|| незак. абдзьму́хваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абдзьму́хванне, -я, н.

абдзялі́ць, -дзялю́, -дзе́ліш, -дзе́ліць; -дзе́лены; зак., каго-што.

1. Нічога не даць ці даць менш, чым іншым, дзелячы ці размяркоўваючы што-н.

Усіх надзяліў, а сябе абдзяліў.

Прырода абдзяліла яго ростам.

2. Надзяліць усіх (многіх) чым-н., даючы кожнаму яго долю.

А. дзяцей цукеркамі.

|| незак. абдзяля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е і абдзе́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абдзе́льванне, -я, н.

абдзяўбці́, -дзяўбу́, -дзяўбе́ш, -дзяўбе́; -дзяўбём, -дзеўбяце́, -дзяўбу́ць; -дзяўбі́; абдзяўба́ны; зак., што.

1. Падзяўбаць, абкляваць, зрабіць паверхню няроўнай.

Куры абдзяўблі агуркі.

2. Паадбіваць што-н., дзеўбучы (разм.).

А. лёд.

|| незак. абдзёўбваць, -аю, -аеш, -ае.

абдо́рванне гл. абдарыць.

абдо́рваць гл. абдарыць.