Verbum

радасло́ўная, -ай, мн. -ыя, -ых, ж.

Пералік пакаленняў аднаго роду, які ўстанаўлівае паходжанне і ступень роднасці.

ра́дасны, -ая, -ае.

1. Які выяўляе радасць, весялосць; поўны радасці.

Р. настрой.

2. Які выклікае, прыносіць радасць.

Радасная падзея.

|| наз. ра́даснасць, -і, ж.

ра́дасць, -і, ж.

1. Вясёлае пачуццё, адчуванне вялікага душэўнага задавальнення.

Скакаць ад радасці.

Паведаміць з радасцю.

2. Падзея, абставіны і пад., якія даюць асалоду, шчасце.

Паехаць у госці да бабулі — самая вялікая р. для дзяцей.

ра́джа, -ы, мн. -ы, -аў і раджа́, -ы́, мн. -ы́, -э́й, м.

Княжацкі тытул у Індыі, а таксама асоба, якая яго мае.

раджа́цца гл. радзіцца.

раджа́ць гл. радзіць.

радзе́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; незак.

Рабіцца рэдкім, радзейшым, менш густым; змяншацца колькасна.

Радзее лес.

Радзее туман.

|| зак. парадзе́ць, -е́е.

радзі́льны, -ая, -ае.

1. Прызначаны для аказання ўрачэбнай дапамогі пры родах.

Р. дом.

2. Які бывае пры родах.

Радзільная гарачка.

радзі́ма, -ы, ж.

1. Бацькаўшчына, родная краіна.

Абарона Радзімы.

2. Месца нараджэння, узнікнення, паходжання каго-, чаго-н.

Паехаць на сваю радзіму.

Радзіму, як і маці, не выбіраюць (прыказка).

радзі́мец, -мцу, м. (разм.).

Прыпадак хваробы ў малых дзяцей (а таксама ў парадзіх і цяжарных жанчын), які суправаджаецца сутаргамі і стратай прытомнасці.