Verbum

канфе́сія

(лац. confessio)

разнавіднасць якога-н. веравучэння ў спалучэнні з уласцівай яму абраднасцю; веравызнанне.

канфігураты́ўны

[англ. configurative (art) = абстрактнае мастацтва]

які адхіляе адлюстраванне навакольнага свету ў формах самой рэчаіснасці, абстрактны (напр. к-ае мастацтва).

канфідэнцыя́льны

(фр. confidentiel, ад confidence = давер)

які не падлягае агалашэнню, даверны, сакрэтны (напр. к-ая размова, к. тон).

канфіска́цыя

(лац. confiscatio)

прымусовае бязвыплатнае адабранне маёмасці, грошай на карысць дзяржавы.

канфлі́кт

(лац. conflictus = сутыкненне)

1) рэзкае сутыкненне процілеглых поглядаў, імкненняў, сіл у прыродзе і грамадстве (напр. сацыяльныя канфлікты, пагранічны к.);

2) супярэчнасць як прынцып узаемаадносін паміж персанажамі літаратурнага твора (напр. драматургічны к.).

канфранта́цыя

(фр. confrontation, ад лац. con = з, разам + frons, -ntis = лоб, фронт)

проціборства, супрацьпастаўленне палітычных прынцыпаў, сацыяльных сістэм.

канфу́з

(лац. confusus)

няёмкае становішча; стан няёмкасці, збянтэжанасці, сораму.

канцэ́пцыя

(лац. conceptio)

1) сістэма поглядаў, спосаб разумення якіх-н. з’яў (напр. к. вучонага);

2) агульная думка, галоўная ідэя якога-н. твора, навуковай працы (напр. к. артыкула).

канцэраге́нны

(ад лац. cancer = рак + гр. genos = паходжанне)

здольны выклікаць злаякасныя пухліны (напр. к-ае рэчыва).

канцэ́рн

(англ. concern, ад лац. concernere = змешваць)

адна з складаных форм манапалістычных аб’яднанняў, якая ўключае прадпрыемствы прамысловасці, транспарту, гандлю і банкаўскай сферы.