Verbum

кла́ка

(фр. claque)

група гледачоў, нанятая для таго, каб гучна апладзіраваць або свістаць і тым самым ствараць уражанне поспеху або правалу артыста, спектакля.

клакёр

(фр. claquer)

асоба, якая ўваходзіць у састаў клакі.

клан

(англ. clan, ад кельц. clann)

1) радавая абшчына, род (першапачаткова ў кельцкіх народаў);

2) перан. замкнутая група людзей, звязаных якімі-н. агульнымі інтарэсамі (эканамічнымі, дзелавымі і інш.).

кланда́йк

(англ. klondike, ад Klondike = назва залатаноснага раёна на паўночным захадзе Канады)

невычэрпная крыніца даходаў, прыбыткаў.

клані́раваць

(англ. clone, ад гр. klon = парастак)

мед., біял. размнажаць клеткі або арганізмы бясполым, вегетатыўным шляхам, атрымліваючы цалкам падобныя экзэмпляры ад агульнага продка.

класіфіка́цыя

(фр. classification, ад лац. classis = paзрад + facere = рабіць)

размеркаванне якіх-н. прадметаў, з’яў, паняццяў па класах, групах, разрадах на падставе пэўных агульных прымет (напр. к. моў, к. раслін).

клаўстрафо́бія

(фр. claustrophobie, ад лац. claustrum = закрытае памяшканне + phobos = страх)

назойлівае пачуццё страху, боязь закрытай прасторы як від псіхічнага расстройства.

клептама́нія

(ад гр. klepto = краду + mania = захапленне, цяга)

неадольнае хваравітае імкненне да крадзяжу, якое выклікаецца некаторымі псіхічнымі захворваннямі.

клерыкалі́зм

(фр. cléricalisme, ад с.-лац. clericalis = царкоўны)

ідэалагічная і палітычная плынь, якая імкнецца ўзмацніць уплыў царквы на грамадска-палітычнае і культурнае жыццё краіны.

кліе́нт

(лац. cliens, -ntis)

1) пастаянны наведвальнік, пакупнік, заказчык;

2) асоба, якая карыстаецца паслугамі адваката, натарыуса і г. д.