Verbum

канкурэ́нцыя

(с.-лац. concurrentia)

саперніцтва, барацьба за дасягненне найбольшых выгад, пераваг (напр. гандлёвая к.).

кано́н

(гр. kanon = норма, правіла)

1) асноўнае правіла, палажэнне якога-н. напрамку, вучэння (напр. царкоўныя каноны, каноны класіцызму);

2) тое, што з’яўляецца традыцыйнай, абавязковай нормай (напр. тэхнічныя каноны).

кано́э

(англ. canoe, ад ісп. canoa, з індз.)

1) выдзеўбаны човен паўночнаамерыканскіх індзейцаў;

2) лёгкая спартыўная лодка для аднаго або двух чалавек, у якой грабуць адналопасцевым вяслом, стоячы на адным калене.

кансаліда́цыя

(лац. consolidatio)

1) аб’яднанне асобных людзей, груп, арганізацый, грамадскіх сіл для барацьбы за агульныя мэты;

2) ператварэнне кароткатэрміновых даўгавых абавязацельстваў у доўгатэрміновыя (напр. к. пазык).

кантэ́кст

(лац. contextus = злучэнне, сувязь)

закончаная ў сэнсавых адносінах частка тэксту, якая дазваляе ўдакладніць значэнне кожнага слова, што ў яго ўваходзіць.

кантэста́цыя

(фр. contestation)

1) дыскусія, спрэчка па грамадскіх і мастацкіх праблемах;

2) выражэнне пратэсту, асабліва ў палітычным руху, творчасці, рэлігіі;

3) саперніцтва, конкурс.

канфармі́зм

(фр. conformisme, ад лац. conformis = падобны)

прыстасавальніцтва, пасіўнае прыняцце існуючага парадку і пануючых поглядаў, беспрынцыповае прытрымліванне таго, што насаджаецца сілай аўтарытэту.

канфедэра́цыя

(лац. confoederatio)

аб’яднанне, саюз якіх-н. грамадскіх арганізацый або дзяржаў.

канферансье́

(фр. conférencier = дакладчык, лектар)

артыст, які вядзе канцэртна-эстраднае прадстаўленне, аб’яўляючы нумары праграмы і займаючы гледачоў у перапынках паміж нумарамі.

канферэ́нцыя

(лац. conferentia)

нарада прадстаўнікоў якіх-н. дзяржаў, арганізацый.