Verbum

біятро́н

(ад бія- + -трон)

камера з штучным кліматам для лячэння гіпертаніі і іншых хвароб.

біятро́фы

(ад бія- + -трофы)

арганізмы, якія жывяцца іншымі жывымі арганізмамі.

біяты́н

(ад гр. biote = жыццё)

вітамін Н, які ўваходзіць у склад ферментаў, што рэгулююць бялковы і тлушчавы абмен; змяшчаецца ў памідорах, дражджах, яечным жаўтку, печані, малацэ.

біяты́п

(ад бія- + тып)

сукупнасць арганізмаў у межах папуляцыі, якія характарызуюцца аднолькавым генатыпам і блізкім фенатыпам (напр. клон у раслін).

біяты́т

[фр. biotite, ад J. Biot = прозвішча фр. фізіка (1774—1862)]

мінерал класа сілікатаў, жалезіста-магнезіяльная слюда жоўтага, бурага або чорнага колеру; выкарыстоўваецца як электраізаляцыйны матэрыял.

біяты́чны

(гр. biotikos = які датычыць жыцця)

які адносіцца да жывых элементаў дадзенага асяроддзя;

б-ыя фактары — сукупнасць уплываў, якія аказвае на арганізмы жыццядзейнасць іншых арганізмаў.

біятэлеметры́я

(ад бія- + тэлеметрыя)

спосаб даследавання біялагічных з’яў і вымярэння біялагічных паказчыкаў арганізмаў (напр. пульсу, тэмпературы, крывянога ціску ў касманаўтаў, спартсменаў) на адлегласці, шляхам выкарыстання тэлемеханікі.

біятэхнало́гія

(ад бія- + тэхналогія)

сукупнасць метадаў і прыёмаў атрымання карысных чалавеку прадуктаў пры дапамозе жывых агентаў 4.

біятэ́хніка

(ад бія- + тэхніка)

комплекс мерапрыемстваў па забеспячэнні гадоўлі ў прыродных умовах дзікіх жывёл і паляпшэнні іх прадукцыйных уласцівасцей.

біятэхні́я

(ад бія- + гр. techne = майстэрства, умельства)

раздзел паляўніцтвазнаўства, які распрацоўвае комплекс мерапрыемстваў па забеспячэнні гадоўлі ў прыродных умовах дзікіх жывёл і паляпшэнні іх прадукцыйных уласцівасцей.