Verbum

яныча́р

(тур. yeničeri = новае войска)

1) салдат рэгулярнай прывілеяванай пяхоты ў султанскай Турцыі (да 1826 г.);

2) перан. узброены ахоўнік дэспатычнай улады, карнік, кат.

яра́нга

(чукоц. jarany)

пераноснае круглае жыллё народаў Поўначы, сцены і канічны дах якога складаюцца з драўлянага каркаса, пакрытага аленевымі шкурамі.

ярд

(англ. yard)

адзінка даўжыні ў англійскай сістэме мер, роўная 91,44 см.

ярл

(ст.-сканд. earl)

1) знатны чалавек у сярэдневяковай Скандынавіі, а пазней галава вобласці, што падпарадкоўвалася непасрэдна каралю;

2) тытул галоўнакамандуючага марскімі сіламі ў Швецыі 12—13 ст.

ярлы́к

(цюрк. jarlyk)

1) грамата ханаў Залатой Арды і крымскіх ханаў (13—15 ст.);

2) лісток на чым-н. з назвай рэчы, указаннем нумара, месца вырабу, цаны або іншых звестак (напр. багажны я.);

3) перан. уласцівасць, якасць, якая прыпісваецца каму-н. па традыцыі, звычцы (напр. вешаць я.).

ярмо́лка

(польск. jarmulka, ад тур. jahmurluk)

шапачка без аколышка з мяккага матэрыялу, якая шчыльна прылягае да галавы.

яса́к

(цюрк. jasaq)

даніна, якую ў старажытнасці плацілі падначаленыя народы татарскім ханам.

ясы́р

(тур. esir)

гіст. нявольнік, палонны.

ятага́н

(тур. jatagan)

сякучая халодная зброя з выгнутым лязом, распаўсюджаная ад 16 ст. у туркаў, арабаў і персаў.

ятраге́нія

(ад гр. iatros = урач + -генія)

хвароба, якая ўзнікае як рэакцыя на няправільна зразуметыя хворым словы або паводзіны ўрача, прачытаную медыцынскую літаратуру.