Verbum

вейлане́лы

(н.-лац. veilonellaceae)

сямейства бактэрый; паразітуюць у ротавай поласці, страўнікава-кішачным тракце і дыхальных шляхах жывёл і чалавека.

ве́йсія

(н.-лац. weisia)

лістасцябловы мох сям. трыхастомавых, які трапляецца на аголеных глебах, уздоўж дарог, па адхонах, канавах.

вейсмані́зм

[ад ням. А. Weismann = прозвішча ням. біёлага (1834—1914)]

канцэпцыя спадчыннасці і эвалюцыі жывой прыроды, заснаваная на гіпотэзах, якія прадугадалі сучасныя ўяўленні аб дыскрэтнасці генаў, іх лакалізацыі ў храмасомах і ролі ў антагенезе.

ве́ктар

(лац. vector = які нясе)

мат. 1) адрэзак прамой, які мае пэўнае становішча і напрамак;

2) велічыня, якая характарызуецца памерам і напрамкам і можа быць геаметрычна прадстаўлена ў выглядзе адрэзка.

вектаркардыягра́фія

(ад вектар + кардыяграфія)

метад рэгістрацыі і вывучэння электрычных працэсаў, якія ўзнікаюць у сэрцы.

вектарме́тр

(ад вектар + -метр)

электрычны прыбор для вымярэння сярэдняга значэння велічыні і фазы пераменнага току або электрычнага напружання.

ве́ктарны

(ад вектар)

які характарызуецца як вектар або мае адносіны да вектара;

в-ае злічэнне — раздзел матэматыкі, які вывучае розныя аперацыі над вектарамі;

в-ае поле — вобласць прасторы, у кожным пункце якой пракладзены вектар.

ве́ктар-фу́нкцыя

(ад вектар + функцыя)

функцыя, значэнні якой з’яўляюцца вектарамі.

вела-

(лац. velox, -ocis = хуткі)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «веласіпедны».

велабо́л

(ад вела- + англ. ball = мяч)

спартыўная камандная гульня з мячом на веласіпедах.