Verbum

нуклеі́навы

(ад нуклеін);

н-ыя кіслоты — тое, што і палінуклеатыды.

нуклео́ід

(ад лац. nucleus = ядро + -оід)

скапленне ядзернага рэчыва бактэрыяльнай клеткі.

нуклео́ль

(лац. nucleolus = ядзерца)

пастаянная састаўная частка ядра расліннай і жывёльнай клеткі.

ну́клеус

(лац. nucleus = ядро)

1) невялікая сям’я пчол, у якой гадуецца пчаліная матка;

2) частка каменнага жаўлака, ад якога ў каменным веку адколвалі пласцінкі для вырабу прылад.

нуклі́ды

(ад лац. nucleus = ядро)

фіз. агульная назва атамаў, якія адрозніваюцца колькасцю нуклонаў у ядры або, пры аднолькавай колькасці нуклонаў, змяшчаюць розную колькасць пратонаў ці нейтронаў.

нукло́н

(ад лац. nucleus = ядро)

агульная назва часціц атамнага ядра — пратонаў і нейтронаў.

нулісо́мія

(ад лац. nullus = нізкі + сома)

адсутнасць у храмасомным наборы клетак арганізма якой-н. пары гамалагічных храмасом у норме, уласцівай дадзенаму віду; прыватны выпадак анеуплаідыі.

нуліфіка́цыя

(н.-лац. nullificatio, ад лац. nullus = ніякі + facere = рабіць)

пазбаўленне ўсякага значэння, ануляванне;

н. грошай — скасаванне дзяржавай абясцэненых папяровых грашовых знакаў.

нуль

(лац. nullus = ніякі)

1) лічбавы знак «О», які абазначае адсутнасць велічыні; прыпісаны да лічбы справа ўдзесяцярае яе;

2) умоўная велічыня, адносна якой вылічаюцца іншыя велічыні;

3) перан. што-н. вельмі малое, нікчэмнае (напр. н. вынікаў, н. увагі).

нуль-індыка́тар

(ад нуль + індыкатар)

прыбор для фіксавання адсутнасці электрычнага току або напружання ў электрычным ланцугу (напр. гальванометр, фотаэлемент і інш.).