Verbum

брахісінкліна́ль

(ад брахі- + сінкліналь)

кароткая сінклінальная складка пластоў горных парод.

брахістахро́на

(ад гр. brachistos = самы кароткі + chronos = час)

мат. крывая спуску, па якой цела пад дзеяннем пэўных сіл як найхутчэй пройдзе з верхняга пункта ў ніжні; з’яўляецца цыклоідай.

брахітэ́цыум

(н.-лац. brachythecium)

лістасцябловы мох сям. брахітэцыевых, які расце ў лясах на глебе, гнілой драўніне, камлях дрэў, камянях.

брахіцэфа́л

(ад брахі- + -цэфал)

антр. чалавек з кароткай галавой (параўн. даліхацэфал, мезацэфал).

брахіцэфа́лія

(ад брахі- + -цэфалія)

антр. форма галавы, у якой падоўжанае вымярэнне толькі нязначна перавышае папярочнае; кароткагаловасць (параўн. даліхацэфалія, мезацэфалія).

брахіяза́ўр

(ад гр. brachion = плячо + -заўр)

гіганцкі дыназаўр юрскага перыяду з групы заўраподаў, меў доўгія пярэднія канечнасці і доўгую шыю.

брахіяля́рыя

(лац. brachiolum = ручка, ад гр. brachion = рука)

лічынка некаторых марскіх зорак.

брахіяпо́ды

(ад гр. brachion = плячо + -поды)

тып беспазваночных жывёл; водныя, пераважна марскія прымацаваныя формы; плечаногія.

брахмані́зм

(ад санскр. brähmana = брахман)

старажытнаіндыйская рэлігія, якая ўзнікла ў 10—9 ст. да н.э. і прызнавала каставасць і веру ў вандраванне душаў.

брахма́ны

(санскр. brāhmana)

першая з чатырох варн у Стараж. Індыі, да якой належалі жрацы брахманізму.