Verbum

груд

1. Высокае месца, узгорак, узвышша сярод балотнай ці лугавой раўніны, якое не заліваецца вадой (БРС). Тое ж грудок (Ваўк. Сцяшк., Жытк., Сал., Слуцк. Мал. 171, Сміл. Шат., Шчуч.), грудочак (Пін. Булг. 194, Кобр. Бельск. пав. Гільт. 199, 124), грудзе́ц (Жытк.).

2. Мёрзлая зямля, гразь увосень (Рэч., Слаўг.). Тое ж груды́, грудок (Шчуч.).

3. Лоўж дроў, галля, карчоў, звычайна ў лядзе (Слаўг.).

5. Пясок на горцы (Лельч.).

□ ур. Пісараў груд (луг) Рэч.

гру́да

1. Замёрзлая зямля, гразь (Бял. Матэр., Лёзн., Нясв., Пол., Слаўг., Сен. Касп., Смал., Смален. Дабр., Шчуч.). Тое ж груда́ (Ветк.).

2. Засохлыя камякі на полі (Жытк.). Тое ж груддзе (Сміл. Шат.), камлы́жжа, субулды́жжа.

3. Куча рыхлай зямлі, лёду, галля (Слаўг.).

4. Вялікая глыба зямлі пры абвалах у кар'еры, яме (Слаўг.).

гру́дка

1. Купіна, купінка (Слаўг.).

2. Кавалак засохлай зямлі на раллі (Слаўг., Сміл. Шат.).

груза́ла Гразкае месца, багністае балота; дрыгва (Іван. ДАБМ). Тое ж грузаві́на́, грузно, грузало, грузата́, гру́зка (Слаўг.), грузата́ (Ветк.), грузле́ (Зах. Палессе Талст.).

грунт

1. Глеба, ралля (Нас. АУ, Нас., Сен. Касп., Слаўг.).

2. Надзел зямлі; нераздзельная гаспадарка (Сміл. Шат.).

3. Прысядзібны ўчастак, зямля з забудовамі (Стол.).

4. Ніжнія пласты зямлі (Слаўг.).

5. Цвёрдае дно ў рацэ, возеры (Слаўг.).

грушні́к Месца, дзе растуць дзічкавыя грушы; садок з груш-дзічак (Жытк.). Тое ж груш'е́ (Жытк.).