Verbum

ве́рацень

1. Старая народная мера зямлі, адлегласці (Шчуч.).

2. Частка ўзаранага поля; шырокая паласа (Палес. Лемц. Айк.).

вераце́я

1. Узгорак, узвышша сярод балота, часцей парослае арэшнікам (Беш. Касп., ЛМ, 77, 94, 106, 806). Тое ж верацяя́ (Лемц. Айк.).

2. Падрыхтаванае пад поле месца (Лемц. Айк.).

3. Вугал або клін поля (Грыг. 1850).

□ Верацейскае балота Арш. (Расія, т. 9, стар. 8), в. Верацей Веліжскага пав. (Рам. Мат.), в. Верацейкі Докш.

верая́

1. Узгорак (Слаўг.).

2. Вароты з дзвюх палавін. (Слаўг.).

3. Шула, слуп у варотах або агароджы (Слаўг.).

вербало́з Зараснік куставога вербняку, ніцай лазы Salix viminalis L. (БРС).

вербало́знік Зараснік ракітніку Sálix fragílis L, вярбы Sálix pentándra L. (Глуск. Янк. II, Слаўг.).

ве́рбаўе Месца, дзе багата расце вярбы (Слаўг.). Тое ж вербаўё, ве́рб'е (Слаўг.), ве́рбна (Стол.), ве́рбнік (Слаўг.).

□ в. Верб'е Лаг., ур. Ве́рбна каля в. Аздамічы Стол., ур. Вербнякі́ (луг з зараснікам вярбы) каля в. Заспа Рэч.

верхаво́дка

1. Вада, якая разлілася зімой паверх лёду; слаі лёду на рэчцы над першым тоўстым ледаставам (Докш., Сен. Касп., Слаўг.).

2. Веснавая вада, якая разлілася на лузе пасля ачышчэння ракі ад лёду (Слаўг.).

3. Вада і ваданосны пласт у калодзежы, якія знаходзяцца вышэй пласта з крыніцамі і з крынічнай вадой (Смал.).

верхалёдзіца

1. Вада паверх лёду на рацэ (Рэч., Стол.). Тое ж верхалод, верхалодзіца (Стол.), верхалёдка (Рэч.).

2. Лёд на рацэ, які намярзае паверх асенняга ледаставу (Жытк., Рэч., Стол.). Тое ж верхалод (Стол.), верхалёдка (Рэч.), верхалодзіца (Стол.).

верцела́ Вір у рацэ, возеры на месцы, дзе б'е крыніца (Усх. і Цэнтр. Палессе Талст.).

ве́рцеп Старарэчышча з вірам (Маз.).