су́на, ‑ы,
Мусульманскае свяшчэннае паданне, якое дапаўняе палажэнні карана.
[Араб.]
Verbum
анлайнавы слоўнікТлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVuсунайма́льнік, ‑а,
сунайма́льніца, ‑ы,
сунасле́даваць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе;
Стаць (станавіцца) наследнікам сумесна з кім‑н.
сунасле́днік, ‑а,
Той, хто атрымлівае ў спадчыну якую‑н. маёмасць сумесна з кім‑н.
сунасле́дніца, ‑ы,
суні́зм, ‑у,
Кірунак у ісламе, які прызнае суну нароўні з каранам.
суніма́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца;
1.
2.
суніма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
суні́т, ‑а,
Мусульманін — паслядоўнік сунізму.