суіснава́нне, ‑я, н.
Адначасовае ці сумеснае існаванне каго‑, чаго‑н. Характэрнай рысай станаўлення навукова-публіцыстычнага стылю беларускай літаратурнай мовы з’яўляецца шырокае суіснаванне ў гэтай сферы дзвюх літаратурных моў — беларускай і рускай. Гіст. бел. літ. мовы.
•••
Мірнае суіснаванне — важнейшы прынцып ленінскай знешняй палітыкі, які ляжыць у аснове адносін паміж дзяржавамі з розным грамадскім ладам.
суіснава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; незак.
Існаваць адначасова ці сумесна з кім‑, чым‑н.
суісну́ючы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад суіснаваць.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які існуе адначасова ці сумесна з кім‑, чым‑н.
3. Дзеепрысл. незак. ад суіснаваць.