Verbum

марахо́днасць, ‑і, ж.

Сукупнасць мараходных якасцей судна; прыгоднасць да мараплавання. Мараходнасць карабля.

марахо́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мараходства, звязаны з мараходствам. Мараходнае вучылішча. Мараходныя якасці судна.

марахо́дства, ‑а, н.

Тое, што і мараплаванне.

ма́рац, ‑рца, м.

Абл. Сакавік. «Ой, цешыўся старац, Што перажыў марац, А прыйшоў ясны май, І панеслі старца ў гай». Колас.

мара́цкі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да марака, уласцівы мараку. Марацкая форма. Марацкі спрыт.

мара́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм.

1. Жан. да марак.

2. Жонка марака.

ма́рачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да маркі! (у 1, 2 знач.). // Які ажыццяўляецца пры дапамозе марак ​¹ (у 1 знач.). Марачная сістэма кантролю.

2. Пэўнай маркі ​¹ (у 3 знач.); пэўнай якасці, гатунку. Марачная сталь. Марачнае віно.

марганаты́чны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: марганатычны шлюб гл. шлюб.

[Ад лац. morganaticus.]

ма́рганец, ‑нцу, м.

Хімічны элемент, серабрыста-белы крохкі тугаплаўкі метал.

[Ням. Mangan(erz) ад н.-лац. manganum.]

марга́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. маргаць.