Verbum

дэфе́кт, ‑у, М ‑кце, м.

Загана, недахоп. Надзя з Асяй, думаючы памяняцца на гэты вечар плаццямі, прымервалі іх, падганялі пад рост, ліквідавалі на хаду ледзь улоўныя дэфект. Васілевіч. Не знайшоўшы ў трактары ніякіх дэфектаў, Піліпёнак загадваў трактарысту адганяць яго ўбок, да дарогі, што вяла ў «Новы шлях». Шахавец.

[Лац. defectus.]

дэфектало́гія, ‑і, ж.

Навука аб заканамернасцях развіцця, аб выхаванні і навучанні дзяцей з фізічнымі і псіхічнымі недахопамі.

[Лац. defectus — недахоп і грэч. logos — вучэнне.]

дэфектаскапі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дэфектаскапіі. Дэфектаскапічны метад.

дэфектаскапі́я, ‑і, ж.

Сукупнасць некаторых фізічных метадаў і сродкаў праверкі матэрыялаў і вырабаў з мэтай выяўлення ў іх дэфектаў.

[Ад лац. defectus — загана і грэч. skopéō — гляджу.]

дэфектаско́п, ‑а, м.

Апарат для выяўлення дэфектаў у матэрыялах і вырабах.

дэфе́ктнасць, ‑і, ж.

Наяўнасць недахопу, пашкоджання. Дэфектнасць дэталі.

дэфе́ктны, ‑ая, ‑ае.

З дэфектам, пашкоджаны. Дэфектны экземпляр.

дэфекто́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне дэфекталогіі.

дэфекты́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць дэфектыўнага; ненармальнасць.

дэфекты́ўны, ‑ая, ‑ае.

З фізічнымі або псіхічнымі недахопамі; ненармальны. Дэфектыўнае дзіця.