Verbum

лі́тый, ‑ю, м.

Хімічны элемент, мяккі, вельмі лёгкі шчолачны метал серабрыста-белага колеру, які выкарыстоўваецца пераважна ў ядзернай энергетыцы.

[Ад грэч. lithios — каменны.]

літыя́, ‑і, ж.

Спец.

1. Кароткае царкоўнае богаслужэнне.

2. Абрад у хрысціянстве, адпяванне нябожчыка.

[Ад грэч. lité — просьба, маленне.]

лі́ўневы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ліўня (у 1 знач.); дажджавы. Ліўневае воблака.

ліўр, ‑а, м.

Грашовая адзінка ў Францыі да ўвядзення ў 1799 г. франка; сярэбраная манета ў сярэдневяковай Францыі.

[Фр. livre.]

ліўрэ́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны на ліўрэі. Ліўрэйныя гузікі.

2. Адзеты ў ліўрэю, які носіць ліўрэю. Ліўрэйныя лакеі.

ліўрэ́я, ‑і, ж.

Форменная, звычайна расшытая галунамі адзежа для швейцараў, лакеяў, фурманаў. [Лакей] сядзеў цяпер не ў ліўрэі, а ў звычайным пінжаку. Мехаў.

[Фр. livrée.]

ліф, ‑а, м.

Частка жаночай сукенкі, якая аблягае грудзі і спіну.

[Гал. lijf.]

ліфт, ‑а, М ‑фце, м.

Пад’ёмная машына для перамяшчэння пасажыраў і грузаў у шматпавярховых дамах, шахтах і пад. Два ліфты падымалі людзей на высокія паверхі бесперапынна. Броўка. Мы спускаліся ў ліфце з дзесятага паверха. Новікаў.

[Гал. lift.]

ліфцёр, ‑а, м.

Той, хто абслугоўвае ліфт пры пад’ёмах і спусках.

ліфцёрка, ‑ы, ж.

Жан. да ліфцёр.