Verbum

купе́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да купца (у 1 знач.), купецтва, належыць ім. Купецкі тавар. Купецкія караблі.

купе́цтва, ‑а, н.

1. Купецкае саслоўе.

2. зб. Купцы (у 1 знач.).

куп’ё, ‑я, м., зб.

Купіны. Лес скончыўся, і пачалося сухое балота з высокім куп’ём, старымі абгарэлымі пнямі. Шамякін.

Купідо́н, ‑а, м. (з вялікай літары).

У антычнай міфалогіі — бог кахання ў выглядзе хлопчыка з лукам і стрэламі; Амур, Эрот.

купі́ла, ‑а, н.

Разм. Сродкі, грошы, за якія купляюць што‑н. — Трэба сваю зямлю купляць, — выказаў Міхал думку.. — Так то яно так, але дзе, браце, таго купіла ўзяць? — спытаў, памаўчаўшы, Амброжык. С. Александровіч.

ку́піна, ‑ы, ж.

Кучка зацвярдзелай зямлі на нізкім або балоцістым месцы, аброслая травой, мохам. Мохавая купіна на балоце. Зразаць купіны на лузе. Пераскокваць з купіны на купіну.

купінарэ́з, ‑а, м.

Тое, што і купярэз.

купі́раваны, ‑ая, ‑ае.

Падзелены на купэ. Купіраваны вагон.

купі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

1. Спец. Адрэзаць (адразаць), адсячы (адсякаць).

2. У медыцыне — ліквідаваць якую‑н. непажаданую з’яву. Купіраваць прыступ арытміі.

ку́пісты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і куп’істы. На купістым балоце стаяў рэдзенькі і невысокі хмызняк. Федасеенка.