Verbum

куна́цтва, ‑а, н.

Звычай, які звязвае кунакоў абавязкамі ўзаемнай дружбы, дапамогі, гасціннасці.

кунга́с, ‑а, м.

Вялікая лодка без палубы (грабная або парусная), якая пашырана на Далёкім Усходзе.

кунжу́т, ‑у, М ‑жуце, м.

Паўднёвая травяністая расліна, з насення якой здабываюць алей.

[Перс. kondžud.]

кунжу́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кунжуту. // Прыгатаваны з насення кунжуту. Кунжутны алей.

куні́ца, ‑ы, ж.

Невялікая драпежная жывёліна сямейства куніцавых з каштоўным футрам. // Футра гэтай жывёліны. Каўнер з куніцы.

куні́цавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да куніцы. // Зроблены з футра куніцы. Куніцавая шапка.

2. у знач. наз. куні́цавыя, ‑ых. Сямейства млекакормячых драпежных жывёл, да якога адносяцца барсук, гарнастай, куніца і інш.

куні́цын, ‑а.

Які належыць куніцы. Куніцына гняздо.

кунстка́мера, ‑ы, ж.

Гіст. Збор разнастайных (гістарычных, мастацкіх і пад.) рэдкасцей, а таксама памяшканне для такога збору.

[Ням. Kunstkammer.]

кунту́ш, ‑а, м.

Старадаўняя мужчынская верхняя адзежына на Украіне і ў Польшчы ў выглядзе кафтана з шырокімі доўгімі адкіднымі рукавамі.

[Польск. kontusz ад венг. köntös.]

ку́па, ‑ы, ж.

1. Група дрэў, кустоў, якія густа растуць. Усцяж дарогі ўздымаліся стромкія хвоі, чарнелі купы кустоў, падобныя на нейкія прывіды. Шчарбатаў. За драбналессем паказалася густая купа старых сосен. Новікаў.

2. Гурт, група (звычайна пра людзей). Рыгор угледзеў наперадзе густую купу людзей. Гартны. Калі робіш у купе, то не баліць у пупе. З нар.

3. Абл. Тое, што і куча (у 1 знач.). У застаронку каля сцяны ляжала толькі купа саломы. Мележ.

4. Абл. Торф, звычайна сухі. Дыміць тытунь у піпцы прэлай купаю. Барадулін.

•••

Да купы — у адно месца.