Verbum

кумі́р, ‑а, м.

1. Статуй язычніцкага бога; ідал. / Пра статуі антычных багоў, цароў і пад. Пакрышаны куміры, Багі пайшлі на хлам. Колас.

2. перан. Той, хто (тое, што) з’яўляецца прадметам асаблівай павагі, пакланення. На ўсё свой час... Былы ку мір Кампаній шумных, рэстаранаў Пабляк... Навек у Лету кануў... Бачыла.

кумі́рня, ‑і; Р мн. ‑рань; ж.

Невялікая язычніцкая малельня з кумірамі; капліца.

кумі́цца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; незак.

Разм. Станавіцца кумамі, уступаць у кумаўскія адносіны.

ку́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Разм. Ласк. да кума.

кумо́к, ‑мка, м.

Разм. Ласк. да кум.

ку́мпал, ‑а, м.

Разм. груб. Галава, чэрап. Ужо на могілках я крута павярнуўся і нечакана ўдарыў прыкладам вінтоўкі па кумпалу Цыбулькі. Шчарбатаў.

кумпя́к, ‑а, м.

Бядровая частка тушы (звычайна свіной). Вэндзіць кумпякі. // Разм. Знешні бок верхняй часткі бядра; клуб ​³. Ураднік аж засмяяўся сам сабе і ляснуў рукамі па сваіх тоўстых кумпяках. Колас.

[Літ. kumpis.]

кумпя́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кумпяка. Кумпячнае мяса.

кумуля́цыя, ‑і, ж.

Працяглае або паўторнае ўвядзенне ў арганізм лекавых рэчываў з мэтай узмацнення іх дзейнасці.

[Ад лац. cumulatio — памнажэнне.]

кумы́к,

гл. кумыкі.