Verbum

галаваця́п, ‑а. м.

Разм. Чалавек, які нядбайна і бесталкова вядзе справу.

галаваця́пскі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Уласцівы галавацяпу; нядбайны, бесталковы. Галавацяпскія адносіны да працы.

галаваця́пства, ‑а, н.

Разм. Нядбайнасць і бесталковасць у вядзенні якой‑н. справы; паводзіны галавацяпа. Змагацца з галавацяпствам.

галаве́нь, ‑лаўня, м.

Прэснаводная рыба сямейства карпавых з тоўстай і шырокай галавой. З цёмнага прадоння яміны падплываюць часам на водмель галаўні, — таўстаспінныя, тупарылыя, з чырвонымі, як жар, пёркамі. Крапіва. Тоўстыя галаўні паважна праплывалі, ледзь варочаючы шырокімі хрыбтамі. Броўка.

галаве́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Абгарэлы або тлеючы кусок дрэва. Агонь патух, толькі галавешкі яшчэ тлеліся, засыпаныя белым, мяккім попелам. Мурашка. Дзед падышоў да агню, паклаў галавешкі і перагарэлыя канцы пален у жар. Колас.

галаві́зна, ‑ы, ж.

Мяса з галавы жывёлы, рыбы як прадукт харчавання. Суп з галавізнай.

галагене́з, ‑у, м.

Тэорыя эвалюцыі, паводле якой кожны від у межах свайго арэала падзяляецца на два віды, адзін з якіх развіваецца паскорана, а другі замаруджана.

[Ад грэч. hólos — увесь і génesis — паходжанне.]

галаге́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да галагенаў, змяшчае ў сабе галагены. Галагеннае срэбра.

галаге́ны, ‑аў; адз. галаген, ‑у, м.

Хімічныя элементы VII групы перыядычнай сістэмы Мендзялеева: фтор, хлор, бром, ёд і астат.

[Ад грэч. háls — соль і génos — род, паходжанне.]

галагра́ма, ‑ы, ж.

Малюнак, атрыманы з дапамогай галаграфіі.

[Ад грэч. hólos — увесь, поўны і grámma — запіс.]