Verbum

дзяцінец​², ✂, ж.

Дзіцячая хвароба, якая праяўляецца ў перыядычных прыпадках; радзімец.

дзяцінець, ✂; незак. (разм.).

Траціць нармальную разважлівасць, упадаць у дзяцінства (пра старых).

• Ён ужо дзяцінее зусім.

|| зак. здзяцінець, ✂.

дзяцініцца, ✂; незак. (разм.).

Паводзіць сябе па-дзіцячаму (аб дарослых).

• Дваццаць гадоў мае, а усё дзяцініцца.

дзяцінства, ✂, н.

1. Дзіцячая пара; дзіцячыя гады.

   • Шчаслівае д.
   • Яго д. прайшло ў вёсцы.

2. Па-дзіцячаму легкадумныя паводзіны, учынкі.

   • Яму не маглі дараваць гэтага д.

|| прым. дзіцячы, ✂.

• Д. ўзрост.
• Дзіцячыя гады.

дзяціны, ✂ (разм.).

1. Дзіцячы, уласцівы дзецям.

   • Д. крык.

2. Несур’ёзны, легкадумны.

   • Дзяціныя разважанні.
   • Дзяціныя выбрыкі.

дзяцюк, ✂, м. (разм.).

Юнак, дарослы хлопец; яшчэ нежанаты малады чалавек.

• Стаяў плячысты д. з гармонікам.

дзячок, ✂, м.

Ніжэйшы царкоўны служыцель у праваслаўнай царкве; псаломшчык.

дзячыха, ✂ (разм.).

Жонка дзячка.

дзяшоўка, ✂, ж. (разм.).

1. Невысокая цана на тавары.

   • Купіў па дзяшоўцы.

2. перан. Нешта безгустоўнае, пазбаўленае каштоўнасці (пагард.).

   • Яго карціны — д.

|| прым. дзяшовы, ✂.