Verbum

няўмека, ✂, м.; ✂, ж., ✂ (разм.).

Няўмелы, няздатны да чаго-н. чалавек.

• І н. спячэ, як з засека цячэ (прыказка).

няўмеру, прысл. (разм.).

Больш, чым трэба, чым патрабуе мера.

• Н. худзенькі хлопчык.

няўмольны, ✂ (кніжн.).

1. Такі, якога нельга ўпрасіць; непахісны.

   • Н. ляснік.

2. перан. Такі, што нельга парушыць; бясспрэчны; бязлітасны.

   • Няўмольнае рашэнне.
   • Няўмольная хвароба.

|| наз. няўмольнасць, ✂.

няўпраўка, ✂, ж. (разм.).

Немагчымасць выканаць, зрабіць усё, што патрэбна.

• Н. з работай.

няўпынны, ✂.

Такі, што не спыняецца, бесперапынны.

• Н. струмень.

|| наз. няўпыннасць, ✂.

няўроблены, ✂.

Які ніколі або даўно не ўрабляўся (пра зямлю, глебу і пад.).

• Яго больш за ўсё хвалявала няўробленая зямля.

|| наз. няўробленасць, ✂.

няўрод, ✂, м. (разм.).

Дрэнны, нізкі ўраджай; недарод.

• У гэтым годзе н. і неўмалот.

няўрокам, прысл.

Выпадкова, нечакана.

• Калі я засну н., разбудзі.

◊

• Няўрокам кажучы — каб не сурочыць.

няўрочны, ✂.

Пра час: не прызначаны, не вызначаны, не абумоўлены.

• Прыйсці ў н. час.

|| наз. няўрочнасць, ✂.

няўрымслівы, ✂.

1. Які не можа супакоіцца, суняцца; непаседлівы.

   • Няўрымслівая натура.

2. Рухавы, шумлівы, нецярплівы. Самыя наравістыя, няўрымслівыя коні ў яго руках станавіліся рахманыя.

|| наз. няўрымслівасць, ✂.