Verbum

дзягцярства, ✂, н.

Выганка дзёгцю.

• Займацца дзягцярствам.

дзядзіна, ✂, ж.

Дзядзькава жонка; цётка.

• У хаце ўсе паважалі працавітую дзядзіну.

дзядзінец, ✂, м. (гіст.).

1. Цэнтральная частка старажытнага горада, умацаваная валамі, а пазней мураванымі сценамі і драўлянымі вежамі.

2. Прасторны двор, агароджаны пляц (звычайна перад маёнткам, царквой; разм.).

дзядзька, ✂, м.

1. Бацькаў або матчын брат.

   • У госці прыехаў д. Лявон.

2. Дарослы мужчына наогул, да якога звяртаюцца дзеці.

   • Скажыце, д., як прайсці ў Бадзінава?

◊

• І квіта, дзядзька Мікіта (разм.) — і ўсё тут.

|| ласк. дзядзечка, ✂.

дзядзькаванне, ✂, н. (гіст.).

Звычай у беларускіх землях канца 16 — пач. 18 ст. — аддаваць дзяцей шляхты ў сялянскую сям’ю, каб выхаваць у іх станоўчыя фізічныя і духоўныя якасці простага народа: працавітасць, сілу, непатрабавальнасць да яды і адзення, любоў да зямлі і вернасць ёй.

дзядзькаў, ✂.

Які належыць дзядзьку.

• Дзядзькава хата.

дзядзя, ✂, м.

Дарослы мужчына (у мове дзяцей).

• Мама, у таго дзядзі смешны капялюш.

дзядоўнік, ✂, м.

Зараснік пустазелля ў выглядзе калючых учэпістых пупышак.

дзяды​¹, ✂

1. Людзі, якія жылі раней; продкі.

   • Д. і прадзеды нашы.

2. Абрад памінання нябожчыкаў, а таксама дзень, калі выконваўся гэты абрад.

дзяды​², ✂, м.

Пустазелле з калючым лісцем і ўчэпістымі пупышкамі.

• На штаны начаплялася дзядоў.