Verbum

ручнік, ✂, м.

Вузкі прадаўгаваты кавалак тканіны для выцірання твару, рук ці пасуды.

• Вышываны р.

|| памянш. ручнічок, ✂.

|| прым. ручніковы, ✂.

• Ручніковая тканіна.

ручны, ✂.

1. гл. рука.

2. Прызначаны, прыстасаваны для рук.

   • Р. гадзіннік (наручны).
   • Р. багаж (які можна везці пры сабе).

3. Які робіцца рукамі; які прыводзіцца ў дзеянне рукамі.

   • Ручная вышыўка.
   • Ручная граната (для кідання рукой).
   • Р. набор (друкарскі).

4. Пра работу, падлікі: не аўтаматычны (спец.).

   • Ручныя вылічэнні.

5. Пра звера, птушку: прыручаны, які прывык да чалавека.

   • Ручная вавёрка.
   • Р. арол.

○

• Ручны продаж — 1) гандаль з рук; 2) у аптэцы; продаж без рэцэптаў.

ручыць, ✂; безас.; незак. (разм.).

Удавацца, везці, шчасціць.

• Мне не ручыць у гульні на грошы.

рушыцца, ✂; зак. і незак.

1. зак. Скрануцца з месца, пачаць рух.

   • Р. з месца.

2. зак. Накіравацца куды-н.

   • Р. ў паход.
   • За кароткі час будаўніцтва значна рушылася наперад (перан. атрымала далейшае развіццё).

3. незак. Тое, што і рухацца.

   • Ніхто не рушыцца з месцаў.

рушыць, ✂; зак. і незак.

1. Пачаць рух; накіравацца куды-н.

   • Трактар рушыў з месца.
   • Атрад рушыў да лесу.
   • Калгас за апошнія гады значна рушыў наперад (перан. атрымаў далейшае развіццё).

2. Тое, што і рухацца (у 1 знач.).

   • Ужо рушыць вясна.

3. Прымусіць (-мушаць) рухацца каго-, што-н.; адправіць каго-, што-н. куды-н.

   • Р. каня з месца.
   • Р. войска ў бой.

4. (звычайна з адмоўем), каго-чаго. Чапаць, закранаць (разм.).

   • Гэтага чалавека не рушце, ён тут ні пры чым.