ручыць

дзеяслоў | размоўнае | безасабовая форма | незакончанае трыванне

Удавацца, везці, шчасціць.

  • Мне не ручыць у гульні на грошы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)