Verbum

лясні́цтва, -а, мн. -ы, -аў, н.

Участак лесу як гаспадарчая адзінка, а таксама ўпраўленне, якое ведае гэтым лясным участкам.

лясні́чы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Кіраўнік лясніцтва, спецыяліст па лясной гаспадарцы.

лясні́чыха, -і, ДМ -чысе, мн. -і, -чы́х, ж.

Жонка ляснічага.

ля́снуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся; зак. (разм.).

Моцна стукнуцца аб што-н.

Л. рукой аб вушак.

ля́снуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак.

1. гл. ляскаць.

2. каго і па чым. Ударыць рукой па твары, целе.

Л. па плячах.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан. Прапасці марна, згінуць (разм.).

Усё нажытае раптам ляснула.

лясны́ гл. лес.

лясо́к гл. лес.

лясу́н, лесуна́, мн. лесуны́, лесуно́ў, м.

У славянскай міфалогіі: лясны дух, чалавекападобная казачная істота, якая жыве ў лесе.

ля́сы,

У выразе: тачыць лясы (разм.).

Займацца пустымі размовамі.

Цэлыя дні лясы точаць.

лята́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. Мець здольнасць трымацца і перамяшчацца ў паветры.

2. перан. Хутка бегаць, рухацца, хадзіць, ездзіць, насіцца (разм.).

|| наз. лята́нне, -я, н.

|| прым. лята́льны, -ая, -ае.

Л. апарат.