Verbum

маравы́, -а́я, -о́е.

Які мае адносіны да мору, выклікае вялікую смяротнасць.

Маравая пошасць.

марадзёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто грабіць забітых і раненых на полі бою і займаецца грабяжом насельніцтва ў месцах катастроф.

Барацьба з марадзёрамі.

2. перан. Гандляр-спекулянт, які прадае што-н. па непамерна высокіх цэнах (разм.).

|| ж. марадзёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. марадзёрскі, -ая, -ае.

марадзёрства, -а, н.

Паводзіны, заняткі марадзёра.

марадзёрстваваць, -твую, -твуеш, -твуе; -твуй; незак.

Займацца марадзёрствам.

маразі́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

Камера халадзільніка для хуткага замарожвання мясных, рыбных і іншых харчовых прадуктаў.

маразі́льны гл. марозіць.

мара́зм, -у, м.

Стан поўнага ўпадку псіхафізічнай дзейнасці ў сувязі са старасцю або працяглай хваробай.

Старэчы м.

|| прым. маразматы́чны, -ая, -ае.

маразма́тык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які знаходзіцца ў стане маразму.

|| ж. маразматы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

мара́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Той, хто служыць у флоце.

2. Чалавек, які добра ведае мора і марскую справу.

|| памянш.-ласк. марачо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. мара́цкі, -ая, -ае.

мараке́н, -у, м.

Тканіна са штучнага шоўку, падобная на крэпдэшын.

|| прым. мараке́навы, -ая, -ае.