Verbum

мушту́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Частка папяроснай гільзы, якую бяруць у рот пры курэнні, а таксама невялікая трубачка, у якую ўстаўляецца папяроса.

2. Дэталь духавога інструмента, якую ў час ігры бяруць у рот або прыкладаюць да губ.

|| прым. муштуко́вы, -ая, -ае.

муэдзі́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Служыцель пры мячэці, які з мінарэта заклікае вернікаў на малітву.

мы, нас, нам, нас, на́мі, аб нас, адз. я; займ. асаб. 1 ас. мн.

1. Ужыв. для абазначэння дзвюх і болей асоб, уключаючы і таго, хто гаворыць.

Мы адпачываем.

Мы пераможам.

2. з прыназ. «з» і з Т іншых займ. і наз. Ужыв. для абазначэння таго, хто гаворыць і аднаго каго-н. іншага.

Мы з братам.

Мы з табой.

◊

Між (паміж) намі (кажучы) — аб чым-н. такім, чаго не варта гаварыць іншым.

мы́за¹, -ы, мн. -ы, мыз, ж.

Сядзіба, хутар у Прыбалтыцы.

|| прым. мы́зны, -ая, -ае.

мы́за² гл. мыса.

мы́йка, -і, ДМ -йцы, мн. -і, мы́ек, ж.

Прыстасаванне, абсталяванне, спецыяльнае памяшканне для мыцця чаго-н.

мы́каць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. Утвараць працяжныя гукі «му-му».

Цяля мыкае.

2. перан. Неразборліва гаварыць што-н.; мармытаць.

|| зак. прамы́каць, -аю, -аеш, -ае.

|| аднакр. мы́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. мы́канне, -я, н.

мы́ла, -а, н.

1. Рэчыва з тлушчу і шчолачы, якое лёгка раствараецца ў вадзе і ўжыв. для мыцця.

Гаспадарчае м.

Туалетнае м.

2. перан. Белая пена ў коней ад поту.

Коні ў мыле.

|| прым. мы́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).

мылава́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па мылаварэнні.

|| прым. мылава́рскі, -ая, -ае.

мылава́рня, -і, мн. -і, -рань і -рняў, ж.

Прадпрыемства, якое вырабляе мыла.