Verbum

ундэ́цыма

(лац. undecima = адзінаццатая)

муз. 1) інтэрвал, які ахоплівае адзінаццаць ступеняў дыятанічнага гукарада;

2) адзінаццатая ступень двухактаўнага дыятанічнага гукарада.

ундэцымако́рд

(ад ундэцыма + акорд)

муз. акорд з шасці разнайменных гукаў, якія размеркаваны па тэрцыях.

ундэцы́н

(лац. undecim = адзінаццаць)

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваюць для лячэння грыбковых захворванняў скуры.

уні-

(лац. unus, uni = адзін)

першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «адзін».

унівале́нты

(ад уні- + лац. valens, -ntis = моцны)

адзінкавыя, няспараныя храмасомы ў першым дзяленні меёзу.

універбіза́цыя

(польск. uniwerbizacja, ад лац. unus = адзін + verbum = слова)

лінгв. утварэнне аднаго слова са словазлучэння, увядзенне аднаслоўнай назвы (неалагізма) замест двухслоўнай (напр. «абісаль» замест «абісальная зона»).

універса́л​¹

(лац. universalis = усеагульны)

1) чалавек, які валодае разнастайнымі спецыяльнасцямі ў межах сваёй прафесіі;

2) астранамічны або геадэзічны інструмент для вымярэння гарызантальных і вертыкальных вуглоў;

3) закрыты кузаў легкавога аўтамабіля з двума або трыма радамі сядзенняў, з трыма або пяццю дзверцамі і багажным ад дзяленнем, размешчаным унутры пасажырскага салона.

універса́л​²

(польск. universał, ад лац. universalis = усеагульны)

распарадчы акт адміністрацыйна-палітычнага характару, які выдавалі каралі ў 17—18 ст. у Польшчы і Вялікім княстве Літоўскім.

універсалі́зм

(ад універсальны)

валоданне разнастайнымі ведамі, звесткамі, навыкамі.

універса́ліі

(ад лац. universalis = усеагульны)

1) філасофскі тэрмін перыяду сярэдневякоўя, які ўжывалі для абазначэння агульных паняццяў у адрозненне ад адзінкавых;

2) лінгв. з’явы, уласцівыя ўсім ці многім мовам.