Verbum

зені́т

[фр. zénith, ад ар. samt (urrás) = дарога галавы]

1) астр. пункт перасячэння нябеснай сферы з вертыкальнай лініяй, праведзенай уверх ад плоскасці гарызонту (проціл. надзір);

2) перан. вышэйшая ступень, вяршыня развіцця чаго-н. (напр. з. славы).

зені́т-телеско́п

(ад зеніт + тэлескоп)

астранамічны інструмент для вымярэння малых зенітных адлегласцей або малых розніц зенітных адлегласцей зорак з мэтай вызначэння шыраты месца назірання.

зенкава́ць

(ням. senken = паглыбляць)

апрацоўваць дэталі для атрымання канічных і цыліндрычных паглыбленняў, апорных плоскасцей вакол адтулін.

зе́нкер

(ням. Senker)

металарэзны інструмент для апрацоўкі адтулін у дэталях.

зефі́р

(фр. zéphyr, ад гр. zephyros = заходні вецер)

1) паэт. цёплы лёгкі ветрык;

2) баваўняная тканіна для бялізны;

3) сорт лёгкай фруктовай пасцілы круглай формы;

4) род матылькоў.

зі́бенбунд

(ням. Siebenbund)

палітычны саюз сямі швейцарскіх кантонаў у 1830—1840-я гг., заснаваны з мэтай узмацнення цэнтралізацыі дзяржавы і дэмакратызацыі яе палітычнага ладу (параўн. зондэрбунд).

зігага́мія

(ад гр. zygon = пара, двое + -гамія)

тып палавога працэсу ў ніжэйшых грыбоў (зігаміцэтаў) і зялёных водарасцей (кан’югатаў).

зігаміцэ́ты

(н.-лац. zygomycetes, ад гр. zygon = пара, двое + mykes, -etos = грыб)

клас ніжэйшых грыбоў, для якога характэрна размнажэнне ў выніку зігагаміі; пашыраны па ўсім зямным шары; пераважна сапратрофы, ёсць паразіты, зігаміцэтавыя грыбы.

зігамо́рфны

(ад гр. zygon = пара, двое + -морфны)

які мае дзве формы;

з-ая кветка — кветка, праз якую можна правесці толькі адну плоскасць сіметрыі, што дзеліць кветку на дзве роўныя часткі, напр. кветка анюціных вочак браткоў (параўн. актынаморфны).

зігаспо́ра

(ад гр. zygon = пара, двое + спора)

спора, якая ўтвараецца ў выніку зліцця дзвюх аднолькавых па знешняму выгляду палавых клетак у некаторых водарасцяў і грыбоў.