Verbum

мандата́рый

(п.-лац. mandatarius)

1) асоба, якая атрымала мандат на выкананне якой-н. функцыі;

2) дзяржава, якая валодае мандатам на кіраванне калоніяй.

мандо́ла

(іт. mandola)

1) струнны шчыпковы музычны інструмент тыпу лютні (меншы па памерах);

2) тэнаровая разнавіднасць т.зв. неапалітанскай мандаліны.

мандраго́ра

(н.-лац. mandragora, ад гр. mandragoras)

травяністая расліна сям. паслёнавых з буйным лісцем і моцным коранем, які нагадвае чалавечую фігуру (у старажытнасці лічылася цудатворнай); пашырана ў Міжземнамор’і, Зах. Азіі і Гімалаях; лекавая.

мандры́л

(ісп. mandril, ад афр. mwandaru-11)

вялікая малпа сям. павіянаў, пашыраная ў лясах Зах. Афрыкі.

мане́ж

(фр. manège)

1) спецыяльны будынак або абгароджанае месца для верхавой язды і трэніроўкі коней;

2) арэна цырка;

3) памяшканне для заняткаў па лёгкай атлетыцы, спартыўных гульняў і інш.;

4) невялікая пераносная пляцоўка з загародкай для дзяцей, якія пачынаюць хадзіць.

манеке́н

(фр. mannequin, ад гал. mannekijn = чалавек)

фігура з дрэва або пап’е-машэ ў выглядзе чалавечага тулава для прымеркі і паказу адзення.

мане́р

(польск. manier < ням. Manier, ад фр. manière)

спосаб дзеяння, лад, узор (напр. падабраць што-н. на адзін м.).

мане́ра​¹

(польск. maniera, ад фр. manière)

1) спосаб што-н. рабіць, прыём, прывычка (напр. м. размаўляць);

2) знешняя форма паводзін (напр. м. трымацца);

3) сукупнасць творчых асаблівасцей пісьменніка, мастака, музыканта, яго індывідуальны стыль, а таксама адметныя рысы якога-н. твора мастацтва, чыйго-н. выканання мастацкіх твораў.

мане́ра​²

(гр. moneres = адзінокі)

біял. гіпатэтычны бяз’ядзерны кавалачак пратаплазмы, з якога ў працэсе гістарычнага развіцця арганізмаў утварыліся клеткі.

мане́рка

(польск. manierka, ад ням. Manöverflasche)

паходная металічная пляшка, а таксама накрыўка да яе, якая ўжываецца замест шклянкі.